Dag 15

Yo,

Vandaag een dag vol geproest en ge-nies van onze vriendelijke reiscompagnon.

De wekker stond om 7 uur, en verrassend waren we na veel slapen er ook om 7 uur uit! Ik werd heerlijk uitgeslapen wakker, Luuk wat minder. Luuk was namelijk ziek, loopneus, hoofdpijn, last van zijn keel en had de halve nacht wakker gelegen . Dus ja, sindsdien ben ik maar bij hem uit de buurt gebleven, want ja dat lijkt toch wel verdacht veel op de symptomen van corona. Luuk toch maar besloten om gewoon mee te gaan, want hij staat erop dat het gewoon een verkoudheid is... Maargoed Luuk dus met 2 paracetamol naar binnen, mee ontbijt zoeken. We dachten lekker simpel te ontbijten bij het restaurant waar we de avond dat we aankwamen ook hadden gegeten, maar er stond een rij van 5 meter buiten te wachten, dus toch maar even doorgelopen. Dan eerst maar even op zoek naar een supermarkt dachten we. Natuurlijk gingen de supermarkten pas om 9 uur open, en het was pas 10 voor 8, dus dan toch eerst maar even wat eten. We kwamen na een hele tijd lopen uit bij een kraampje dat er wel lekker uitzag en ook genoeg mensen zaten. Wij dus beide een bord besteld, waarvan ik tot de dag van vandaag nog niet weet wat het was en wat er precies in zat. Maar het was iig erg lekker! Tijdens het eten werd er door mensen aan tafel gevraagd of ze een selfie konden maken, en de eigenaar van het kraampje wou zelf ook meerdere foto's hebben. Uiteindelijk had ik er genoeg van en heb ik zelf ook een foto gemaakt. dat zal ze leren!!

Na nog een paar foto's na het eten gemaakt te hebben, zijn we dit keer wel op zoek gegaan naar een supermarkt, google gaf aan dat de dichtsbijzijnde alleen 1.2 km verderop was, dus na 20 min lopen kwamen we aan, het was alleen een hele kleine, dus helaas hadden ze alleen water en geen lekkere snacks. Dus wij weer 20 min terug met onze 4 flessen water, kwamen we op 3 min lopen van het hotel een indo maret tegen, bedankt google! Na onze waterflessen bijgevuld te hebben, hebben we om stipt 10 uur een grab besteld naar Kawah putih. Na een taxirit van 2 uur kwamen we bij de ticketverkoop aan. Hier hebben we ook gelijk een ritje omhoog gekocht, want vanaf daar zou het nog 5km stijl omhoog lopen zijn en daar hadden we niet zo veel zin in. Het karretje waar we mee omhoog gingen was alleen niet voor lange mensen gemaakt, mijn knieen zaten tegen de stalen reling aan, dus erg comfortabel was het ritje omhoog niet. Eenmaal boven mijn benen weer uitgevouwen te hebben, was het nog een kort stukje lopen naar het meer. Het meer konden we eerder ruiken dan zien, de geur van rotte eieren oftewel zwavel, zat al sinds het begin van de afdaling in onze neus. En toen kwam het onnatuurlijk groene water in zicht, compleet met de verdorde bomen die in en rond het water stonden. Ondanks dat er heel veel toeristen waren, was het nog redelijk makkelijk om goeie foto's te maken op rustige plekken, want ver van het hoofdpad kwamen de overige toeristen niet. Na een aantal foto's en wat dronebeelden besloten we weer omhoog te lopen. Bij het beginpunt aangekomen, liepen we nog verder omhoog, er was namelijk aan de top van de berg nog een uitkijkpunt, maarja dat was wel weer 2 km verder lopen, vandaar dat er ook 0 toeristen waren, behalve dan een bruidspaar die daar wat trouwfoto's aan het maken waren. Erg mooi uitzicht na een heleboel trappen, voor maar een klein stukje lopen. Dus vanaf daar nog wat fotos van bovenaf kunnen maken.

Aan de andere kant van de berg strekten zich zover als het oog kon zien theevelden uit, en weer niemand te bekennen, ook geen bruidspaar dit keer. Dus wij dachten toch maar even van de rust genieten en lekker rondstruinen. En dit keer zonder wachter met jachtgeweer, dus toch maar even in de theevelden gedoken. Na een uurtje hier rondgedoold te hebben, was het al weer half 3 en dat betekende dat de weg terug helaas ingezet moest worden, Gelukkig mocht ik op de terugweg voorin in het karretje zitten naast de chauffeur, waardoor ik alle beenruimte van de wereld had, helaas voor Luuk moest ie helemaal tussen de andere passagiers wurmen en zat ie er meer uit als in. 

Na de rit naar beneden, moesten we even kijken hoe we terug wouden komen, we dachten weer leuk met het ov terug te gaan, want dat is natuurlijk de ultimate ervaring. Na even vragen waar de bus ging, kregen we te horen dat er een gele minibus heen en weer reed, dus wij langs de kant wachten en indd kwam daar een gele bus aangereden, deze bracht ons tot het stadje onderaan de berg, genaamd Ciwendey. Na even getwijfeld te hebben of we hier nog even wouden verkennen, hebben we toch besloten om terug te gaan, ook omdat Luuk zich nog niet geweldig voelde. Dus pakten we de volgende mini-bus, deze was alleen niet zo ruim, ik paste niet met mijn benen tussen de banken, gelukkig zaten er niet zoveel in dus kon ik mijn benen strekken aan de zijkant. En toen was het wachten tot we zouden vertrekken. Eerst een kwartier, toen een half uur, toen drie kwartier, toen een uur en na uiteindelijk een uur en een kwartier wachten zouden we gaan rijden, maar niet voordat er nog even 5 passagiers bij geperst moesten worden, waardoor ook ik tussen de banken geperst werd, nog net niet op Luuk's schoot. Dus als Luuk toch iets heeft, heb ik het ergens in de komende dagen ook :-). Na een uur en een kwartier dubbelgevouwen in een minibus zonder airco gezeten te hebben, kwam ik er zonder gevoel in mijn voeten en misselijk uit. Nou wat een leuke ervaring is dat ov in Indonesië toch! Vanaf daar moesten we nog een grab gepakt en hebben we in totaal 80k (4 euro) bespaart, voor een rit die 2 uur langer duurde dan met een taxi. Dat was het deze nachtmerrie wel waard hoor!

Na uitgehongerd uit de taxi te komen (we hadden immers nog niet geluncht), hadden we zin in wat westers fastfood en heel toevallig was er een KFC aan de overkant, dus wij lekker veel besteld, natuurlijk te veel, maar ons wel helemaal misselijk gegeten. Na voldaan weer op bed te liggen, vielen de oogjes al weer snel dicht.

Morgen op het plan: De reis naar de hoofdstad, Jakarta!

See you later, Alligator

Stan