Dag 8

Welkom terug!

De blog is een dagje later, dit om het feit dat gister de oogjes gewoon heel vroeg dichtvielen.

De dag begon vroeg, heel vroeg, om 3 uur. Maar doordat we om half 10 al lagen te slapen hebben we alsnog 5,5 uur slaap gepakt. We hadden de avond ervoor een scooter (bij iemand achterop) omhoog geregeld bij de eigenaar van de homestay. Wij dachten namelijk eerst, "we lopen wel even naar boven", maar het beginpunt van de tocht naar boven was nog even 3,5 uur lopen. Toch ietsje langer dan we gehoopt hadden. Dus 's nachts stonden er 2 scooters klaar en waren we in een kwartiertje bij het beginpunt van onze klim naar boven. De klim omhoog was, omdat we eigenlijk te vroeg al omhoog liepen redelijk rustig. Luuk met zijn hoofdlamp voorop en ik erachteraan goed kijkend waar ik mijn voeten moest neerzetten. Eerst waren daar de 300 treden die we op moesten, wat altijd toch zwaarder is dan het lijkt. En daarna klauterden we door hele smalle bergpaadjes onze weg naar boven. Na anderhalf uur de berg op kwamen we om half 5 al bij de top.

De zon liet alleen nog even op zich wachten, die kwam pas om 10 over 5 op. Ik had met mijn domme hoofd maar 1 trui ingepakt op reis, voor de frisse avonden. Maar niet in mijn hoofd zitten dat we nog vulkanen gingen beklimmen. Dus de weg omhoog ging nog wel, want dan hou je jezelf warm met lopen, maar toen we eenmaal boven waren begon het bibberen. Gelukkig had luuk nog een extra trui bij zich die ik wonderbaarlijk paste, maar wel tot aan mijn navel kwam. Dus op de foto's ziet het er niet uit x). Na 40 min tegen elkaar aan zitten, om toch nog een beetje warm te blijven, kwam de zon eindelijk op.

Het was een prachtige heldere lucht dus we konden optimaal genieten van het uitzicht. Er was natuurlijk wel een mensenmassa ontstaan, dus een goede foto krijgen was lastig, maar gelukkig hadden wij onze drone bij ons dus we konden lekker boven de mensen uit filmen en fotograferen. Na nog een uurtje van het uitzicht genoten te hebben en met een extra paar foto's op zak, begon de weg naar beneden weer. En ja hoor, te lang gewacht met afdalen, net voor ons een hele colonne Nederlanders die allemaal op hun gympies de berg afmoesten en dus voetje voor voetje naar beneden schuifelden. Wij liepen er heel rustig achteraan met onze handen in onze zakken, de gids die met hun meegereisd was liep achteraan en moest met ons lachen om het geklungel van zijn groep. En gelukkig lieten ze ons er al vrij snel langs zodat we naar beneden konden lopen, wat eerder hollen was. Op de weg terug nog veel gevraagd om op de foto te gaan, maar daar hadden we even geen puf voor.

Eenmaal beneden aangekomen, even getwijfeld wat we zouden gaan doen (of we de Bromo zelf wouden beklimmen of terug naar het huisje), maar toen kwamen we erachter dat het contante geld zo goed als op was. Dus besloten we om terug naar het huisje te gaan. Natuurlijk was de terugweg 2x zo duur als de weg omhoog, want ja bovenaan heb je niet echt een keus meer, en taxi's en motors van grab komen daar niet. Dus na even onderhandelen, zijn we helaas niets opgeschoten (we zijn er nog niet zo goed in) en mochten we alsnog het dubbele betalen. Toen we eenmaal bij het huisje waren, hebben we eerst ontbeten in het zonnetje, met wat nasi en een kop thee. Toen hebben we een taxi geboekt van het hotel naar Malang, onze volgende bestemming. Ook deze rit koste ons het dubbele van de rit omhoog, terwijl het ongeveer dezelfde afstand was. Met nog 2 uur tijd te besteden besloten we nog even een rondje te lopen, met het zonnetje op onze bol, dat was echt even een verfrissing. Na een heerlijke wandeling van anderhalf uur, waar we ons af en toe in de alpen waanden, hebben we nog even op de kamer uitgerust.

Toen gingen we op weg naar Malang, met een chauffeur die zijn dochter had meegenomen, want ja het was zaterdag en dan is er geen school dus die mocht gezellig de hele dag mee met papa. Helaas moesten we onderweg ook nog even pinnen, want het geld voor de taxi hadden we ook niet meer. Na een uurtje over kronkelwegen naar beneden, kwamen we voor het eerst sinds we in Indonesië zijn op een snelweg, een verademing vergeleken met al die hobbeldebobbel wegen. Nog eens een uur of anderhalf later kwamen we aan bij onze homestay in Malang. Een geweldige homestay met een gastheer met een erg aanstekelijke lach, en die dan ook natuurlijk om alles lacht.

Toen was er de belangrijke kwestie van een wasserette zoeken, want onze tas begon een beetje te stinken ;). Gelukkig kon het bij de homestay zelf en nog voor een goede prijs ook! Daarna hebben we even gevraagd waar we konden eten, toen zei die gelijk "macD, macD!" en hij zei gelijk "you don't need to walk, you can have my motor" en gaf ons de sleutels van zijn motor (een dikke Yamaha) en het registratiebewijs, wij stonden met open mond te kijken, maar besloten toch maar te gaan lopen. Na een snelle lunch 100m verderop *geen Macd) nog even op de kamer gechillt en even gebeld met het thuisfront. Luuk op de kamer, ik dr buiten aan een tafeltje. Na 20 min was mijn batterij alleen leeg en kwamen de gastheer en zijn broer bij mij zitten. Omdat luuk nog op de kamer zat te bellen, en ik hem niet wou storen, besloot ik maar een gesprek aan te gaan met de 2 broers, en na 20 min praten met veel gebruik van google translate (hun Engels was niet zo goed) kon ik de kamer gelukkig weer in.

We hadden nog net genoeg puf om 's avonds even wat te eten, dit keer bij een leuk restaurantje 500 m verderop. Erg lekker, allebei weer nasi gegeten natuurlijk. Dit keer onder het genot van een mocktail. Met als toetje een chocolade milkshake, wat er erg goed uitzag maar verschrikkelijk smaakte, geen chocoladesmaak, maar een verschrikkelijk sterke mokkasmaak >:-(.

Om 8 uur lagen we toen al weer te slapen, en we hadden besloten morgen even wat rustiger aan te doen omdat het anders alleen maar racen word, dus geen wekker!

Adios,

Stan